danailife.com

ต้นเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ท่ามกลางความวุ่นวายและเหตุการณ์ความไม่สงบในกรุงเทพฯ โดยเฉพาะย่านราชประสงค์ที่ผมอาศัยอยู่และทำงานมากว่าสิบปี ก่อนจะมีมาตรการ 'กระชับพื้นที่วงล้อม' โชคดีที่ Coke ได้เชิญผมให้เข้าไปร่วมงาน Shanghai Expo 2010 ซึ่งเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่อลังการท่ามกลางสายตานานาประเทศ และจะมีไปจนถึงเดือนตุลาคมปีนี้ ทำให้มีโอกาสได้ไปเปลี่ยนบรรยากาศ หลบความวุ่นวายสักพัก แม้จะเป็นระยะเวลาเพียงไม่กี่วันก็ตาม สิ่งที่น่าชื่นชมคนจีนและรัฐบาลจีน คือ ความสามารถในการจัดงานระดับโลกได้อย่างยอดเยี่ยม การเตรียมความพร้อมในด้านระบบสาธารณูปโภคพื้นฐาน ตั้งแต่สนามบิน ถนนหนทาง ระบบขนส่งมวลชน ที่พักและความพร้อมในทุกด้าน ที่สำคัญ มีความรู้สึกว่าชาวเซี่ยงไฮ้เต็มใจที่จะเป็นเจ้าภาพงาน World Expo อย่างเต็มที่ ทำให้เกิดความประทับใจต่อผู้มาเยือน ทั้งในด้านความสะอาด ความเป็นระเบียบเรียบร้อยของเมืองและผู้คน แม้กระทั่งด่านตม. ...

      บางคนมีอาการของคนเป็นโรคใจชนิดที่เรียกว่า หัวใจเปราะบาง กระทบกระเทือนเรื่องใดแม้เพียงเล็กน้อยก็อาการหนัก เจ็บปวดทรมานเศร้าโศกเสียใจ บางครั้งถึงกับเสียศูนย์เพียงเพราะลมปากของผู้อื่น  จนแทบเอาชีวิตไม่รอด ทั้งนี้ เพราะมัวแต่ฝากหัวใจไว้กับคนอื่น กลัวว่าคนอื่นจะพูดอย่างนั้นอย่างนี้ ว่าเราอย่างนั้นอย่างนี้ จึงมีชีวิตที่ไหลไปตามกระแสน้ำ ไม่ต่างอะไรกับปลาตาย            ต้องยอมรับความจริงว่า คนในสังคมกลุ่มหนึ่งเลือกใช้ชีวิตเช่นนี้ เลือกเป็นปลาตายที่ไหลลอยไปตามกระแสน้ำ ขึ้นอยู่กับว่า เจ้านายจะสั่งอย่างไร คนอื่นจะบอกอย่างไร เพื่อนฝูงจะไปทางไหน ขอเฮโลตามกันไป ไร้จุดยืน ไร้ทิศทาง เป็นชีวิตที่เกิดจากการต้องการเป็นที่ยอมรับ เป็นชีวิตที่ขึ้นอยู่กับคนอื่นแบบ 100 เปอร์เซ็นต์ตามแต่คนอื่นจะตัดสินใจและชี้นำ เป็นการเลือกใช้ชีวิตอย่างที่คนอื่นอยากเห็น หรือชีวิตที่เราอยากเป็น แต่ไม่ใช่จากตัวตนที่แท้จริงของเราเอง            ...

      ชีวิตนี้คือการแบ่งปัน ไม่มีสิ่งใดที่เราสามารถจับจองเป็นเจ้าของได้แม้แต่สิ่งเดียว             จำได้ว่าพ่อกับแม่เคยเป็นกังวล เพราะไม่เคยเห็นผมสะสมทรัพย์สินสิ่งของบ้านช่องที่ดินอะไรไว้ ยิ่งท่านไปเทียบกับเพื่อนที่เรียนจบมาด้วยกัน คนอื่นมีบ้านหลายหลัง ที่ดินหลายแปลง ทรัพย์สินมากมาย พ่อกับแม่ก็ถามว่า ไม่คิดจะเก็บอะไรไว้บ้างเลยหรือ บริจาคเกือบหมด ผมตอบว่าเก็บไว้แล้วเหลือเฟือ ทั้งบุญนอกบุญใน มีพอแล้ว!             ตั้งสำนักพิมพ์ก็เผยแพร่เป็นหลัก เพราะเป็นงานอดิเรกไม่ใช่งานหลัก ทั้งพิมพ์แจกเป็นธรรมทาน ให้ดาวน์โหลดอ่านฟรี ทำซีดีเสียงออกมา แถมยังไม่ต้องขอลิขสิทธิ์อีก เรียกว่า เผยแพร่ยิ่งมากเท่าไรได้ยิ่งดี ด้วยความเชื่อว่า ความดีไม่มีลิขสิทธิ์ ความดีไม่มีวันหยุด ความดีสร้างได้ทุกวัน และควรแบ่งปันกันให้มากที่สุด ทำให้ได้กำไรเป็นบุญกุศลอยู่ตลอดเวลา เล่นเอานักเขียนหลายท่านงงเพราะไม่ค่อยได้เจอกับแนวคิดแบบนี้ ...

      มนุษย์ทุกคนเกิดมาพร้อมกับยีนส์แห่งความสำนึกผิดชอบชั่วดีในสายเลือด มีดวงใจอันใสสะอาดบริสุทธิ์ ประกอบด้วยเมล็ดพันธ์แห่งความดีงาม และเชื้อแห่งความเป็นอริยะอยู่ในตัวตนทุกคน ไม่ว่าจะเกิดมาในสถานภาพใด ตั้งแต่เศรษฐีผู้ดีไพร่ ยากดีมีจน หรือจะถือเชื้อชาติ สัญชาติ ศาสนา ภาษา และภูมิลำเนาใดก็ตามบนโลกใบนี้ เราล้วนเกิดมาพร้อมกับความดีงาม และความบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นทุนเดิม อาจมีบ้าง ที่บางคนเกิดมาพร้อมหัวใจที่หมองคล้ำ ขุ่นมัว มีบาดแผลติดตัวมาแต่กำเนิด แต่ก็ไม่หนักหนาสาหัสเกินจะเยียวยาแก้ไข หากให้เราสังเกตและประเมินจิตใจในตอนนี้ หัวใจของเราเป็นสีอะไร มีความใส สะอาด สว่าง และบริสุทธิ์ผุดผ่องดั่งที่เคยเป็นมาหรือไม่ เคยมีช่วงใดในจังหวะชีวิตเราบ้าง ที่ได้มีโอกาสสัมผัส ‘หัวใจสีขาว’ อันใส สว่าง บริสุทธิ์  มันเป็นเวลานานเท่าไรแล้ว ...

       หัวใจสีขาวคืออะไร ทำไมต้องสีขาว สีอื่นไม่ได้หรืออย่างไร   ลองมาฟังความเห็นของผู้ใหญ่ในบ้านเมืองหลายท่าน ให้ทัศนะเกี่ยวกับเรื่องนี้...     ศาสตราจารย์เกียรติคุณ นายแพทย์ประเวศ วะสี ราษฎรอาวุโส กล่าวว่า “หัวใจสีขาว” เป็นภาชนะอีกชิ้นหนึ่งที่ใช้ในการรดน้ำพรวนดินให้เมล็ดพันธุ์แห่งความดีที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของทุกคนงอกงามแผ่ไพศาลออกมาเป็นหัวใจสีขาว หัวใจสีขาวเมื่อเกิดขึ้นนอกจากสร้างความสุขความชื่นบานให้แต่ละคนแล้ว ยังจะเชื่อมโยงกันทำให้สังคมทั้งหมดร่มเย็น อารยธรรมใหม่ไม่มุ่งกำไรสูงสุด แต่มุ่งการอยู่ร่วมกันสูงสุดด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์หรือหัวใจสีขาว       คุณหญิงพรทิพย์ โรจนสุนันท์ ผู้อำนวยการสถาบันนิติวิทยาศาสตร์ กล่าวว่าได้อ่านหนังสือ “หัวใจสีขาว” แล้วจะมองเห็นกระบวนการสร้างความสะอาดแห่งหัวใจ อย่ารอให้ความทุกข์มาเยือน การเรียนรู้วิธีเผชิญถูกจากประสบการณ์ของผู้อื่นจะช่วยสร้างภูมิคุ้มกันชีวิตที่แข็งแรง เกิดความรู้สึกอบอุ่น เกิดแรงบันดาลใจช่วยกัน ทำให้หัวใจของเราและของผู้คนในสังคมมีสีขาว       คุณเมตตา อุทกะพันธุ์ ...

      “คนไทยรักในหลวงทุกวัน” เป็นประโยคสั้นๆ ที่ไม่ต้องการคำอธิบาย และทุกครั้งที่มีคนเล่าเรื่องในหลวงให้เราฟัง ไม่ว่าจะโดยคำพูดหรือตัวอักษร เราก็จะมีความสุขที่ได้รับรู้และมีส่วนร่วม เป็นความสุขที่เกิดขึ้นกับทุกฝ่าย ทั้งผู้เล่า ผู้เขียน และผู้อ่าน         เมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมาซึ่งเป็นเดือนแห่งความรัก ถือเป็นนิมิตหมายที่ดีอีกครั้งหนึ่ง ที่ผมและคณะทำงานได้มีโอกาสเข้าเฝ้าถวายพระพรพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ณ ศาลาศิริราช 100 ปี โดยวันนั้นก็เหมือนกับทุกวัน ที่มีประชาชนหลั่งไหลกันมาจากทั่วทุกสารทิศ ไม่ว่าจะเป็นเด็กนักเรียน นักศึกษา คุณครู ข้าราชการจากหน่วยงานต่างๆ ตลอดจนคนเฒ่าคนแก่ที่เดินทางมาจากต่างจังหวัด ทั้งจากภาคใต้ ภาคกลาง ทุกภาคเลยก็ว่าได้         ...

 โชคดีที่ระยะหลังๆ มานี้ ไม่ค่อยมีอาการปุดๆ ในใจเลย นานๆ จะเกิดสักที คนที่จะสามารถทำให้ผมโกรธได้ต้องเป็นคนที่เก่งมากๆ เรียกว่าต้องเป็นครูสอนธรรมะระดับเทพเชียวล่ะ หลายปีก่อน มีเหตุการณ์หนึ่งที่เราได้ ‘เห็น’ ความโกรธชัดเจนที่วิ่งเข้ามาเยือนจิตใจ บ่ายวันหนึ่งผมต้องไปงานศพกะทันหัน ไม่ได้ทราบก่อนล่วงหน้าจึงไม่ได้เตรียมใส่ชุดดำ คนขับรถก็ลาพอดี จึงต้องขับรถกลับมาที่ทำงานเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป ปกติที่ออฟฟิศมีที่จอดรถประจำ ปรากฏว่าวันนั้นมีคนอื่นมาจอดรถในที่ของผมเองและของบริษัทหมด วนรถอยู่นานพอสมควรเลยตัดสินใจจอดในที่ของคนอื่น เพราะเห็นว่าว่างๆ อยู่ คิดในใจว่าขออนุญาตจอดสัก 10 นาที วิ่งไปเปลี่ยนเสื้อกลับมาคงไม่เป็นไร เจ้าของที่คงยังไม่มา พอเปลี่ยนเสื้อกลับมาที่รถ ปรากฏว่ามีรถคันหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของที่จอดนั้น มาจอดขวางรถเราเอาไว้ แถมยังเข้าเกียร์ล็อคไว้อีกต่างหาก เลื่อนไม่ได้ ตอนแรกกะว่าจะวิ่งไปหายามให้ช่วยไปเชิญเจ้าของรถมาเลื่อนให้ ...