danailife.com

คุณดนัย จึงไปซื้อที่ดินเขาใหญ่ไว้หนีน้ำท่วม โดยไม่บอกว่าเป็นใครเพราะกลัวแพง วันนัดจ่ายเงิน ก็ทำแคชเชียร์เช็คไป แต่เกิดเหตุคาดไม่ถึงเพราะตอนเปิดประตูรถ เช็คถูกลมพัดปลิว แล้วถูกหมาวิ่งไปคาบ กัดกระจุย การซื้อขายจึงวุ่นวายมาก เพราะทนายฝ่ายคนขายไม่ยอม จะริบมัดจำเพราะถือว่า คุณดนัย ผิดสัญญา...

พวกเราชาวบุญแต่ละคนล้วนเคยทำบุญให้ทานมาแล้วทั้งสิ้น ทั้งในชาตินี้และในชาติก่อน ถ้านับบุญก็คงจะใหญ่เท่าภูเขาเลากาหรือเท่าก้อนโลก แต่ไม่รู้จัดใช้บุญของตนเองให้เกิดประโยชน์ในชาติปัจจุบัน จึงต้องรอตายแล้วจึงไปรับบุญในสรวงสวรรค์ คนทำบุญจึงชอบบ่นว่า ทำบุญแต่บุญไม่เห็นได้สักที...

เมื่อไหร่ที่เกิดความรู้สึกว่าตัวเองกำลัง ‘ไม่ไหว’ อยากให้ลองถามตัวเองดูใหม่ว่า ที่ ‘ ไม่ไหว ’ นั้นน่ะ เป็นเพราะเรา...แค่ไม่อยากจะสู้รึเปล่า มีความจริงอันหนึ่งที่หลายคนอาจจะลืม ก็คือ ก่อนที่ทุกคนจะหมดแรงนั้น ธรรมชาติยังมอบ ‘ กำลังเฮือกสุดท้าย ’ ให้เสมอ

ที่สิ้นทุกข์โดยสิ้นเชิงนั้นคืออะไร คือการให้ทาน มีมากมีน้อยให้แบ่งสันปันส่วน แบ่งกิน แบ่งทาน แบ่งใช้สอยไปแล้วก็แบ่งทาน ทานอันนี้ให้เป็นคู่เคียงกันไป อย่าหึงหวงไว้ใช้แต่ประโยชน์สําหรับร่างกายแต่อย่างเดียว ซึ่งอายุไม่ได้นานมากนัก พอถึงกาลเวลาแล้ว คนทุกข์คนจนก็ตายได้ คนมั่งมีก็ตายได้ คนตระหนี่ถี่เหนียวก็ตายได้

ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่า แม้แต่คนโง่ที่สุดยังฉลาดในบางเรื่อง และคนฉลาดที่สุดก็ยังโง่ในหลายเรื่อง..ไม่มีอะไรเสียเวลาไปมากกว่า การคิดที่จะย้อนกลับไปแก้ไขอดีต ไม่เคยมีอะไรช้าเกินไปที่จะทำในสิ่งที่ตนฝัน .. คนที่ไม่เคยหิว ย่อมไม่ซาบซึ้งรสของความอิ่ม ความสำเร็จที่ผ่านความล้มเหลว ย่อมหอมหวานกว่าเดิม ..

มีเรื่องเล่าว่า...มีพระองค์หนึ่ง ชอบทำอะไรแปลกๆ วันหนึ่ง พวกคนกรุงเทพฯ เอากฐินไปทอดที่วัด จัดงานกันใหญ่โต มีหนัง มีลิเก มีดนตรี ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน ก่อนทอดกฐิน...ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา... บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง แล้วเอาเชือกมาด้วย หลวงพ่อจัดการเอาเนื้อผูกติดกับหลังหมา ผูกเสร็จ...ก็ปล่อยหมา

ในขณะที่เราทุกคนอยู่ดีกินดี รับประทานอาหาร อย่างอุดมสมบูรณ์เหลือเฟือ บ่อยครั้งก็ทานไม่หมด แต่ทุกวัน มีคน 25,000 คนต้องอดอาหารตาย ถึงเวลาที่เราควรช่วยกันรักษาทรัพยากรบนโลกใบนี้ ซึ่งมีเพียงพอสำหรับประชากร 7,000 ล้านคน แต่มีไม่พอ สำหรับคนที่ละโมบโลภมาก ไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักระมัดระวังและหวงแหน แม้แต่คนเดียว!..